Echt waar! Ik zie en hoor het steeds meer om ons heen. Langzaamaan gebeurt het steeds vaker dat we al zonder kunstlicht kunnen ontbijten en ook het avondeten is steeds vaker met echt licht. Heerlijk!
Ik merk het ook in m’n hoofd, want die herfst heeft echt lang genoeg geduurd. De wind en regen komen op z’n zachts gezegd m’n neus uit. Hoe lekker is het om ’s ochtends wakker te worden zonder het geluid van de regen op ons slaapkamerraam, of de wind loeiend om ons huis. We genieten van ieder moment dat het zonnetje schijnt. En we zijn niet de enige, zo kreeg ik deze week van een collega ’s ochtends vroeg al een enthousiast liedje over de app. ‘Here comes the sun” klonk over mijn app. https://www.youtube.com/watch?v=xUNqsfFUwhY. Daar wordt je echt blij van. Heerlijk!
Onze jongste roept weer steeds vaker “mam ik ben naar buiten!” Ik ben hem dan zo maar een uurtje ‘kwijt’. Hij loopt heen en weer met hark of schep en rijdt rond op z’n traptrekker. Heerlijk!
Vanmiddag bij het uitlaten van onze hond klonk het gezang van weidevogels me als muziek in de oren. Kieviten, scholeksters en grutto’s dansten door de lucht. In het land is het nog steeds erg nat, gelukkig gaan de grootste plassen gestaag zakken. Mooi om te zien dat de grutto’s en scholeksters vooral rond de plassen te vinden zijn. Dat buitje dat we op de terugweg nog even over ons heen kregen, deert toch minder als je weet dat daarna de zon weer gaat schijnen. Heerlijk!
Rondom ons bedrijf veranderd de natuur. Onze pruimenboom is aan het uitlopen, blad en bloesem met een drupje regen. De perenboom is altijd iets later als de pruim en ons appelboompje staat pas één jaar, ook die heeft nog geen bloesem. We bloeien de voorjaarsbloemen volop om onze boerderij heen. Prachtige kleuren in een verder nog best sombere omgeving. Wat een pracht en praal, ik geniet ervan. Heerlijk!
Wat is nu het moraal van mijn verhaal? Nou eigenlijk niet zoveel, ik wilde het vooral even over iets anders hebben als het beroemde virus, want hoe druk we ons ook met z’n allen maken. De natuur gaat gewoon door. Gelukkig maar. Heerlijk!
Ja echt! Er zijn vast ook mensen die zeggen, je bent niet wijs, maar serieus ik mis de winter. De herfst duurt voor mijn gevoel al zeker vier maanden. Korte grijze dagen rijgen zich sinds oktober al aaneen. Wind, regen en nog meer wind en regen, waaien om onze oren. Nu begint in de natuur het voorjaar al te gloren. En hoe fijn ik dat ook vind, eerst wil ik heel graag nog een poosje winter. Ik hou van de kou. Dat moment dat je ’s ochtends naar buiten stapt, je neus er bijna afvriest en de wereld compleet verstilt voor je ligt. Snel in je shawl, handschoenen en warme laarzen aan en genieten van de pracht en praal van koning winter. Het bevroren uitzicht over onze weilanden, de bevroren rijp aan takken en op machines.
krakend gras onder je voeten, na een nachtje vorst aan de grond
En dan, als de vorst lang genoeg aanhoud, schaatsen! Zodra de schaatsbaan in ons dorp open gaat, komen de schaatsen van zolder. Het schaatsvirus zit er bij ons allemaal in gebakken. Groot is dan ook de frustratie dat de ijzers nog steeds werkeloos op zolder liggen. Drie jaar geleden was het zo koud dat we op onze eigen sloten konden schaatsen. Ook in mijn herinneringen schaatsten we vroeger vaak. Op de sloot langs de kas van m’n ouders liggen heel wat schaatsmeters. En natte voeten …….. ik kan me nog goed herinneren dat mijn ouders ons verboden hadden om het ijs al op te gaan. We mochten er pas op als pa het ijs goed had gekeurd. Maar ja, die prachtige ijsbaan had een magische aantrekkingskracht en de eerst stappen op het ijs gingen ook echt heel goed. Tot het niet goed meer ging en mijn voeten nog net nat de kant wisten te bereiken. Werd het een middagje geduld hebben op de verwarmingspijp achterin de kas. Want toegeven dat je niet geluisterd had, was natuurlijk geen optie. Ook voor onze kinderen geldt nu, dat zij moeten wachten tot manlief toestemming geeft om op natuurijs te gaan schaatsen. En ook bij ons komt er nog wel eens één thuis met natte voeten. Hier hebben we tot hun pech, geen warme pijp om op te drogen. Gelukkig is er in de Lier een ijsvereniging met heel enthousiaste vrijwilligers, die het ieder jaar weer presteren om in één nacht een ijsbaan te creëren. Zij werken de nacht door om met een speciale installatie steeds een dun laagje water over een vloer heen te sprayen. Al de laagjes van een nacht werken bij elkaar leveren een heerlijke schaatsvloer op. Waar we als gezin al heel wat uurtjes hebben doorgebracht.
Snap ik al die andere mensen niet dan? Jawel hoor, ook ik kijk uit naar het voorjaar. Geniet ervan dat het langzaamaan steeds vroeger licht is en dat het ’s middags ook alweer langer licht blijft. Ik maak foto’s van het voorjaarsschoon en geniet van het gefluit van de vogels, maar stiekem hoop ik dat koning winter nog heel even om de hoek komt.
Voor onze facebookpagina wilde ik graag een jaaroverzicht maken. Ik dacht van te voren, dat moet niet zo moeilijk zijn. Inspiratie genoeg! Dat bleek wel, want scrollend door mijn tijdlijn, blijk ik wel heel veel foto’s te plaatsen. En blijk ik dus ook heel veel te beleven in een jaar! Voor ons gevoel was 2019 best een pittig jaar, met name de periode rondom onze vakantie, waarin er iets mis was met onze melk, heeft een flinke stempel gedrukt op hoe wij dit jaar beleefd hebben. Daarbij de onrust rondom het hele stikstofverhaal, maakt de indruk van 2019 niet persé positief. Juist daarom is het goed om zo’n jaaroverzicht te maken, want op de een of andere manier, is het veel gemakkelijker om de moeilijke dingen te onthouden dan de mooie momenten.En als ik dan zo door die tijdlijn scrol, dan hebben we weer heel mooie momenten gehad in dit jaar.
De eerste foto die ik in mijn jaaroverzicht deel, is die met mijn favoriete koe. Punky is mijn grote vriendin in de stal. Altijd in voor een knuffel, altijd zachtaardig en voor mij de liefste die er loopt op dit moment. Februari bevat een foto van het slepen van de wei na de winter. Op de trekker onze oudste zoon, mooi om te zien dat hij en zijn broer in het afgelopen jaar steeds meer mee zijn gaan draaien op ons bedrijf. Ze hebben er lol in en zijn beter in het trekkerwerk dan ik ben. De grootste uitdaging is nu, wie doet wat wanneer, want ook manlief rijd graag op de trekker. Maart stond in het teken van onze potlammetjes, het eerste jaar dat we er 4 hadden lopen. Het was beste een intensieve tijd, maar zo ontzettend leuk om te doen. Wat hebben we genoten van de gekke bokkesprongen en het geven van de flesjes aan dit kwartetje.
En dan april, de maand waarin onze koeien ieder jaar weer de wei in mogen. Heel de zomer genieten we van ons vee in de wei. De uitspraak van de rechter omtrent de PAS, lijkt daar even een bedreiging voor te zijn. Gelukkig is inmiddels duidelijk dat we geen vergunning aan hoeven vragen om onze koeien te weiden. Die duidelijkheid is er gelukkig al, want voor je het weet, dansen onze dames de wei weer in. Mei stond bol van leuke dingen. Zo mocht ik melken bij de buurman en op de floating farm. Maar we mochten ook 3 internationale gasten ontvangen op ons bedrijf. De gedeeld passie voor ons vak, was de mooiste herkenning voor ons allemaal. In juni was het goed oogsten voor ons, het gras werd gemaaid voor in de kuil, een mooi deel van de wintervoorraad was weer aangelegd. Ook was het weer zo goed, dat we al konden hooien. Een gezellig moment, dat ieder jaar met onze lieve vrijwilligers een klein feestje wordt.
Juli bracht nog meer warmte. Voor ons mensen al niet helemaal fijn meer, maar voor onze dieren heel zwaar. Zij kunnen niet onder de douche gaan staan of verkoeling zoeken aan het strand. Voor hen creëerden we een douche in de stal. Het beetje verkoeling dat het hen bood, werd zeer gewaardeerd. In augustus gingen we met ons gezin een weekje op vakantie. Een week die ondanks dat we van huis waren, wel in het teken stond van thuis. De zorgen om de melk bereikten precies in die week een hoogtepunt. Het duurde ook na onze vakantie nog een poos voordat alles weer in orde was. Nu het december is, begint langzaamaan het geloof terug te komen dat het goed zal blijven gaan. Na onze vakantie werd deze prachtige tweeling geboren. Wat is het fijn om te merken dat je ook in tijd van zorgen, nog enorm kunt genieten van een goede bevalling en gezonde kalfjes. In september was daar weer de maisoogst. Een drukke, maar super mooie dag, de loonwerker en wijzelf zijn zo’n dag van vroeg tot laat aan het werk. Aan het einde van de dag kijk je dan terug en vooruit. Terug op hoe de dag gelopen is en vooruit naar de winter, waar je dit mooie product weer kunt voeren aan de meiden.
En toen werd het oktober, en wat voor maand werd dat. In twee weken tijd stond ik twee keer op het Malieveld, samen met onze collega’s om op te komen onze bedrijven. Met de eerste keer de mooie actie “doneer je trekkertje”. Wat is het gaaf om van dit soort positieve momenten onderdeel te kunnen en mogen zijn. We willen als boeren graag helpen een probleem op te lossen, maar met de plannen van dit kabinet, zou er voor ons boeren geen toekomst meer zijn. We hopen dat 2020 duidelijkheid gaat scheppen, zodat we weten waar we aan toe zijn en waar we kunnen helpen, want de natuur is van ons allemaal. Ook in november werden er meerdere acties gevoerd en durfde ik het voor het eerst aan om met de trekker bij de actie aanwezig te zijn. Trots ben ik er op dat het trekker rijden nu toch net iets makkelijker gaat als in het begin van dit jaar al moest ik daar wel even een rondje Rotterdam voor doen. 😉 December was best weer een pittige maand, een vervelend virus onder onze kalfjes zorgt er voor dat we drie meisjes niet in leven konden houden. De frustratie, onmacht en verdriet zijn dan groot. We hebben onze meiden niet om ze onder onze handen dood te zien gaan. Gelukkig lijken we dat virus nu onder controle te hebben. Op het moment van schrijven staat er één koe die al een paar dagen over tijd loopt, benieuwd of het een oud of nieuwjaars kalfje zal gaan worden. We wachten het af, gelukkig zijn we vanavond thuis, want ook nu gaat de zorg voor onze meiden gewoon door.
Zo scrollend door een jaar, is er heel veel om dankbaar voor te zijn. We nemen afscheid van 2019 en kijken vol verwachting uit naar 2020
kom eens bij Gerritje, jullie moeten niet vechten om één zo’n erretje ….. Dit weekend zijn m’n ouders er even tussenuit met familie. Al zo lang ik me herinner, weet ik niet beter dan dat mijn vader postduiven heeft voor zijn hobby. Laat hij nu ook Gerrit heten, dit liedje werd dus ook met enige regelmaat gezongen. https://www.youtube.com/watch?v=-nj637EXRlk&t=53s
Als klein meisje hielp ik hem vaak met het verzorgen van de duiven. Ik verschoonde de waterbakken en gaf de duiven eten als pa de hoeveelheid had afgemeten. Mijn favoriete duif was de 020. Een duivin die altijd even kwam kroelen. Op m’n schouder ging ze het hele hok mee door. Toen ik groter werd mocht ik soms mee duiven inkorven. De duiven voor m’n pa in de mand doen en dan naar de vereniging. Daar werden de duiven voorzien van een elastiekje en de duif met dat nummer geregistreerd. Als alle duiven in de manden zaten werden ze opgehaald door de vrachtwagen. Gaaf om te zien vond ik dat, al die manden met duiven. Na het laden van de manden gingen we dan weer naar huis en ik lekker laat naar bed! Op zaterdag begon dan het grote wachten. Hoe laat worden ze gelost. Hoe lang denkt pa dat ze nodig hebben om thuis te komen. Hoeveel afstand, welke wind en snelheid worden zo goed mogelijk ingeschat. De ene keer zijn ze sneller en soms langzamer. Als er genoeg duiven thuis zijn, werd de klok op de vereniging open gemaakt en uitgelezen. Zo wordt bepaald wie de snelste duif van de dag heeft. Mijn vaders humeur was en is nog steeds op zaterdag afhankelijk van de duiven. Bij een goede vlucht schijnt het zonnetje en na een slechte vlucht onweert het nog een poosje door.
Mijn vader heeft inmiddels zijn duivenhok bij ons op de boerderij staan. Iedere dag draaien de duiven hun rondjes over het bedrijf heen. Ik kijk er op dagen als vandaag nog steeds heel graag naar. Ook al ga ik niet meer met hem mee, ik kan af en toe nog even meegenieten van die eerste duif die op ’t hok landt. Dit weekend mag ik zelfs voor z’n soepers zorgen. Vers water en wat eten, meer hoefde niet. Maar kon het vanmiddag toch niet laten, om ze lekker hun rondjes over ons bedrijf te laten vliegen. Best trots, toen ze op mijn fluiten allemaal weer keurig naar binnen kwamen. Ben ik dus niet alleen koeien, maar dit weekend ook nog een beetje duivenmelkster.
Serieus Jacqueline een blog over een boom? Waarom dan? Vraag je je misschien af. Gewoon omdat ik eens wilde weten of ik een blog kan schrijven over zoiets ‘simpels’ als een boom. Onze perenboom is een stukje van onze boerderij, maar dan ook echt van ons. Toen we hier kwamen wonen, nu 14 jaar geleden, kregen wij van onze familie een perenboom. Het is een boom waarvan ik inmiddels geen flauw idee meer heb welk ras het is, maar die door de jaren heen flink uit de kluiten is gegroeid.
Ieder jaar weer denk ik, nu ga ik wat met de peren doen, maar eerlijk gezegd moet ik toegeven dat de meeste van die peren op de grond belanden. Ontzettend jammer, maar het ontbreekt me vaak aan tijd om er iets mee te doen. Tot nu! Dit jaar had ik weer hetzelfde goede voornemen, met het verschil dat ik het dit keer ook daadwerkelijk heb uitgevoerd. Eerst maar eens een maaltje van de boom gehaald om te stoven. Dat was een heel goed idee, heerlijk stoofpeertjes! Wij eten ze het liefst koud, maar er zijn ook veel mensen die ze graag warm eten.
Nu is het zo, dat onze boom zo ontzettend veel peren draagt, dat we dat nooit alleen op kunnen eten. Een lieve collega (nep) boerin bood aan om de peren voor ons te verkopen. Das helemaal mooi! Dus toog ik vol goed moed naar onze boom. Onze boom is volledig biologisch, dus kom je er van alles in tegen. Mooie grote peren, maar ook kromme, lange en heel kleine peren. Sommige peren zijn al wat aangetast en dus niet geschikt meer voor de verkoop. Andere peren worden bewoond door insecten en blijven dan ook keurig aan de boom hangen. Onder de boom liggen inmiddels rottende peren. Het is super gaaf om te zien dat ook die peren nog heel functioneel zijn voor de insecten en vogels. Zo zien we allerlei verschillende vliegen, maar ook prachtige vlinders en grote eksters de restjes peer verwerken.
Dat plukken van de peren was nog best een uitdaging. Met mijn 1.68 hoog, kom ik uiteraard lang niet bij alle peren. Dus werd een trap gepakt om mijn bescheiden lengte wat te verlengen. Nu ben ik geen heel grote held op de trap, maar vooruit, die peren moesten van de boom. Dan volgt echter de vraag, hoe krijg ik die peren weer netjes beneden zonder voor iedere twee peren de trap op en af te moeten. Gooien met peren is uiteraard geen optie. Daar was gelukkig een oplossing voor. Manlief en ikzelf dragen tijdens het werken vaak hoodies met zo’n zak op de buik. Dus trui aan en trap op, peren in de zak en weer naar beneden als de zak vol was. Bij elkaar hadden we zo’n 20 kilo stoofpeertjes, die mijn lieve collega voor ons verkocht. Super leuk dat ik dezelfde avond al een berichtje kreeg van een mevrouw die onze peertjes op het bord had gehad. Ja gehad, want ze waren dezelfde dag schoon op gegaan. Nu hangen alleen in de hoogste regionen nog peren, die hoop ik vanmiddag met wat klauterpraktijken van onze zoon ook nog uit de boom te krijgen. Dan eten we morgen nog lekker een keertje stoofpeertjes.
Zo zie je, ik klets een blog vol over een boom 🤣 Liefs Jacqueline
Let me tell you about the birds and the bees, and the flowers and the trees ( Jewel Ekens) Als ik over het pad van onze dames naast de stal loop, zingt dit liedje regelmatig door mijn hoofd.
Ik heb afgelopen voorjaar namelijk allemaal verschillende bloemenmengels daar gezaaid. Helaas werd het na mijn enthousiaste zaaimiddag droog en deed het gezaaide zaad helemaal niets en hebben we naast de stal niet de gelegenheid om water te geven. Dus moest mijn geduld, eindeloos geduld hebben. Met enige regelmaat liep ik met mijn lief over het pad om te kijken wat en of er al iets opkwam. De uitspraak ‘Ik zie alleen maar onkruid’ is me toen wel een aantal keer ontschoten.
Wat me dan ook weer af doet vragen, wanneer is iets onkruid en wanneer vinden wij het mooi. Ik ging mijn bloemenrand iets meer waarderen, toen ik de eerste “vreemde” plantjes ontdekte. Het gros wat er staat is nog steeds “onkruid” in mijn beleving, maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen, m’n bloemenrandje wordt steeds bloemrijker.
Ieder voorjaar is het weer in het nieuws, de insectenpopulatie neemt dramatisch af. En wij als boeren krijgen daar de ‘schuld’ van, tenminste zo voelt het voor mij. Nu zijn wij als boeren ons heel erg bewust van de natuur om ons heen en weten we als geen ander, dat ook de insecten onderdeel zijn van onze kringloop. Leg maar eens een mooie koeienvlaai of het kadaver van een dood dier ergens neer, het word keurig opgeruimd door de vogels en de insecten. Niet alleen opruimen is aan deze beestjes besteed, ook de bestuiving van aardappels, fruit en bloemen zijn de insecten uitermate goed toe vertrouwd. Daarbij dienen zij ook nog als voedsel voor de vogels, de spreeuwen en mussen die in ons dak nestelen, zagen we regelmatig met de bek vol insecten onder de dakpannen verdwijnen.
hard aan het werk deze vlieg
In het nieuws krijgt het gebruik van pesticiden de schuld van de terugloop van de insecten, meerdere studies die dat aantonen worden erbij gehaald. Wat mij altijd weer af doet vragen, ‘hoe zit het dan met al die dicht geplaveide steden? De achtertuinen, waar geen plant het licht meer ziet, het gras gemaakt is van plastic? Zou het schelen als iedereen wat meer groen zijn tuin in of balkon op haalde? Ik weet het eerlijk waar niet, maar denk wel dat het afnemen van de populatie insecten niet alleen te wijten is aan de boeren en tuinders, daar zijn we als mensen allemaal verantwoordelijk voor.
Dus zaaide ik bussenvol bloemenzaad langs onze stal, om maar weer te laten zien, dat we als boer echt alle beestjes waarderen voor wie ze zijn. Al vervloek ik de mug en vlieg wel met enige regelmaat. Mijn bloemenzee, is nu nog niet wat ik er van gehoopt had, maar misschien moet mijn geduld nog wat meer geduld hebben en zien we volgend jaar nog veel meer moois terug. Voor nu moet ik me tevreden stellen, met een paar nieuwe bloemen en oude bekenden.
Hoe het ook zij, mijn bloemenpracht laat me met regelmaat zingen 🎶
Onmisbaar attribuut van iedere boer, een oersimpel touwtje met oneindig veel mogelijkheden.
Allereerst z’n originele functie, ’t strotouwtje wordt gebruikt om stro en hooi bij elkaar te binden, zodat dat makkelijk te stapelen en verplaatsen is.
Als broekriem, springt je knoop van je broek, ’t strotouwtje bied uitkomst. Knoop in ’t touwtje en je kunt weer door.
De hondenriem, dit vergt wel wat meer touwtjes, maar goed bij elkaar gevlochten werkt ’t strotouwtje prima voor je viervoeter.
Het bindmiddel, even een hek vastmaken, even iets aan elkaar knopen, ’t strotouwtje doet dienst!
Ook voor het opbergen kunnen we ’t strotouwtje gebruiken. Een slang opgerold, hup touwtje er omheen. De slaapzak zonder hoes, hup touwtje er omheen.
De allerbeste vlechters lukt het zelfs om van meerdere strotouwtjes een zogenaamd koptouw te maken, dit is een halster voor de koe, die kunst heb ik nog niet onder de knie.
In de kinderen hun spel ontbreekt ’t strotouwtje ook niet, want als je traptrekker vast zit in de blubber, moet je broer of zus je toch komen helpen. ‘T strotouwtje wordt dan vakkundig ingezet als sleepketting.
Kort samengevat, zonder ’t strotouwtje ben je als boer nergens.
Al jaren wil ik heel graag wat potlammetjes. Potlammetjes zijn lammeren die verstoten worden door hun moeder en dus grootgebracht moeten worden met de fles. Ze worden ook wel leplam of paplam genoemd. Nu hebben we zelf geen schapen, dus ook geen lammetjes. Ik had hier en daar een hengeltje uitgegooid, dat ik het wel erg leuk zou vinden om wat lammetjes te verzorgen.
Eén van m’n hengeltjes had ik in de vijver van de Westlandse Schaapskudde gegooid. En daar had ik beet, gisteren heb ik met onze jongste de eerste twee lammetjes opgehaald! De grootste is een lam van een drieling, zijn moeder vond 2 kinderen wel genoeg, dus liet hem niet drinken. De kleinste is waarschijnlijk prematuur geboren en daardoor direct verstoten. Beide knullen mochten dus met ons mee naar huis.
En dan begint het echt. Allereerst bleek het hok dat we voor hen bedacht hadden te veel ruimte tussen de spijlen van het hek te hebben, dus de jongens liepen er tussendoor, dat werd opgelost met wat balen stro en houten platen. In onze stal is het kouder als in de kas waar hun kudde nu staat voor het lammerseizoen. Met name het kleintje bibberde al snel van de kou. Dus een warmtelamp opgezocht en opgehangen. Maar ja hoe veilig is dat? Krijgt tie geen kortsluiting, vliegt er niets door in de fik? Manlief wist me te overtuigen dat dat niet het geval is
Dan de melk van ’t spul. Hoeveel poeder in hoeveel milliliter water? Hoe vaak per dag? Om de hoeveel uur? De herder had ons al wat tips en een fles meegegeven, en met wat aanvullingen op internet gevonden, was na ons avondeten het kleine grut aan de beurt. Wat is het schattig om die staartjes te zien schudden als ze de fles krijgen.😍
Na de laatste fles gisterenavond was ik vast besloten om niet m’n bed uit te gaan voor een nachtvoeding. Ze kunnen tenslotte prima een paar uurtjes zonder mij. Dus hup naar bed, waar zich dit scenario afspeelde.1 uur, nee ze hoeven nog geen fles! 2.20, nee nog steeds geen fles. M’n wekker staat dus ik kan rustig slapen. 2.40 o, nog niet zo lang geslapen, nee ze hoeven nog geen fles, maar wat nou als er toch 1 weet te ontsnappen? 3.30 neeeeee ze hoeven echt nog geen fles, maar als ik ze nu een fles geef, kunnen de kinderen voor school ook een flesje geven, dat vinden ze vast erg leuk. En kan ik misschien eindelijk rustig slapen! 3.40 in de stal, de lammetjes een fles geven, 3.50 terug in bed en heerlijk geslapen tot de wekker ging om 6.30.
Kortom ’t is weer net of we een baby in huis hebben 😂
Ken je hem? De geur van ’t voorjaar, die ochtend ergens na de winter, zo rond half/ eind februari. Dat je naar buiten stapt en denkt, ik ruik het voorjaar! Ik had hem afgelopen week voor het eerst. Ik hou van die geur💞 de belofte van het aankomende groeiseizoen. Het voorjaar brengt zoveel mooie momenten, dat dit blog veel foto’s bevat. Ik kan namelijk niet kiezen welke ik met jullie wil delen
De eerste keer de was weer buiten aan de lijn
De eerste was die weer buiten aan de lijn kan, de geur die dat meebrengt vind ik fantastisch. Helaas is het nog zo vroeg dat het niet alle dagen kan en als het kan, droogt er maar net 1 was, maar toch…. voorjaar!
mest uitrijden
ook wel sleepslangen genoemd
De ultieme geur van het voorjaar voor iedere boer, denk ik, is toch wel de geur van verse mest op het land. Vanaf 16 februari mogen we mest uitrijden op ons land. De koeien eten gras, maken daar melk van en poepen de restanten weer uit. Dat wordt dan teruggebracht op het land om het gras van voedingsstoffen te voorzien waardoor het weer kan gaan groeien. Dat is toch mooi, die kringloop! Ik kwam gisteren thuis uit mijn werk. Stapte uit de auto en rook …. voorjaar!
En dan de natuur. Alles ontwaakt weer. ’s Ochtends vroeg hoor je de vogeltjes weer vol enthousiasme aan de dag beginnen. Hun gekwetter, maakt dat ik zin krijg in de dag die komt. https://www.facebook.com/melkveehouderijHPvanStaalduinen/posts/1025807244280734. Als je de link aanklikt, kun je horen waar ik van genieten mag. De kleuren van de opkomende zon, zijn eigenlijk niet op foto te vangen. In het echt nog vele malen mooier. Kleuren en geluiden die bekend zijn, maar toch weer nieuw aanvoelen, want het is….. voorjaar!
En dan kom je tijdens het fotograferen van de sneeuwklokjes ook nog deze hommel tegen. Helemaal stil zat hij op de klok. Zou die heel vroeg zijn, of is hij uit de kassen in de buurt gekomen? Hoe dan ook, hij gaf mij weer een paar mooie plaatjes en nog meer het gevoel van ….. je raad het al VOORJAAR!
“Tijd is om, gooi maar neer!” Dat zijn voor mij de woorden die deze aflevering van de mol nog het meest kenmerken. Nee geen zorgen ik ga hem niet voor je uitpluizen, mijn mollen zijn al lang naar huis. En alle hints die anderen zien, ik zie ze niet!
Ik vond het bijzonder om te zien dat men zo hard moest werken om de bananen te verplaatsen, om vervolgens aan het eind te roepen ‘ de tijd is om, gooi maar neer’. Waar is het respect voor het product dat je in je handen hebt? Een product waar al tijd en energie in zit, van mensen maar ook van de natuur. Het verbaasd me steeds weer dat mensen zo ver afgedwaald zijn van de productie van hun eten. Hoeveel werk en aandacht zit er in het telen van groente en fruit. Hoeveel passie en zorg zit er in het produceren van melk, vlees, eieren en aanverwante producten. Maar ook hoe makkelijk word er mee omgesprongen. We produceren per jaar zo’n 489 kg afval per persoon. Wat daarmee gedaan wordt kun je zien in de afbeelding hier onder.
Daarvan is zo’n 43 kilo restanten van producten waar liefde, tijd en energie in zijn gestopt. Ik vraag me vaak af waar het respect voor ons eten is gebleven. We kunnen met z’n allen iedere dag naar de supermarkt om te kopen waar we zin in hebben. Verwend tot op het bot hebben we keus uit bijvoorbeeld 15 verschillende soorten en smaken thee alleen al, om nog maar niet te praten over snoepgoed, koek etc. Rundvlees uit Ierland, tomaten uit Spanje, boontjes uit Chili en ga zo maar door. De keuze is reuze, maar maakt mijns inziens de verspilling groter. Wat is er mis met groente uit het seizoen ook daadwerkelijk in dat seizoen te kunnen kopen.
We proberen thuis zo min mogelijk te verspillen, maar ook bij ons raakt de vleeswaren wel eens over datum. Gelukkig is daar dan onze hond, die trekt zich er niets van aan, dat de kleur of geur net niet helemaal oké meer is. Door dat soort producten aan hem te voeren voel ik me wat minder schuldig over onze verspilling, want ook wij zijn verwend 😉
Liefs Jacqueline
Ps de gegevens die ik in mijn blog heb gebruikt komen van http://www.milieucentraal.nl, van hen heb ik ook toestemming gekregen om hun afbeeldingen te gebruiken.
Boerin in Midden Delfland 