Aankomend weekend gaat de klok weer om naar de zomertijd. In het voorjaar baal ik daar altijd een beetje van, een uur minder slapen vind ik zeg maar niet zo grappig, maar dat niet alleen, ik moet bij iedere keer dat de klok om gaat weer wennen aan de nieuwe tijd. Heb te vroeg trek in m’n eten, ben nog niet toe aan m’n bed etc. In maar liefst 77 landen word er gewerkt met zomer- en wintertijd. 

Afgelopen week is er in het Europees parlement afgesproken dat het verzetten van de klok vanaf 2021 niet meer gedaan zal worden. Ik vroeg me af wanneer mensen begonnen zijn met het verzetten van de tijd en waarom.

Een rondje internet leerde mij dat de zomertijd in 1916 werd ingesteld, om tussen de oorlogen in niet gebruikt te worden. Tijdens WOII moest Nederland de Duitse tijd aanhouden, deze werd in 1946  weer afgeschaft. Maar dat zijn de mensen dat in 1977 schijnbaar weer vergeten en word de zomertijd wederom ingevoerd. Door in de zomer langer gebruik te maken van het licht,  zou er energie bespaard worden.  

Nu is Europees besloten dat het wisselen van de tijd vanaf 2021 niet meer zal gebeuren. Het ligt bij de Europese lidstaten om zelf te beslissen welke tijd de voorkeur heeft. En dan komt uiteraard de discussie welke tijd? 

Weer wendde ik mij tot het internet voor meer informatie. Daar blijkt dat de wintertijd onze originele tijd is. Ook ben ik lang niet de enige die ‘last’ heeft van het verschil in tijd en ik maar denken dat ik het mij inbeeld. Als we zouden kiezen voor de zomertijd betekend dat, dat het in de winter pas rond 9.45 ’s ochtends licht word. Ik  kan en wil me niet eens voorstellen hoe dat moet voelen. Ook schijnt de wintertijd beter bij onze biologische klok te passen, omdat dat ritme beter aansluit bij het op en ondergaan van de zon. Hoe leuk het woord zomertijd dus ook klinkt, ik hoop dat te zijner tijd men zal kiezen voor de wintertijd. 

Liefs Jacqueline

Vaak zeggen mensen tegen mij, wat moet het fantastisch zijn om op de boerderij op te groeien. Altijd naar buiten kunnen en alle ruimte om te spelen en ontdekken. Ik zeg dan vaak, alles heeft voor en nadelen. Ik zet ze even op een rij, dan snap je beter wat ik bedoel

We hebben 4 kinderen, die zijn verdeeld in 2 teams. Team beeldbuis en team schooier. Voor beide teams gelden andere wensen op woon en speelgebied. Voor het gemak noemen we team beeldbuis team 1. Dit team geeft niet veel om buiten spelen, want zeg nou zelf er is hier buiten geen klap te doen. Die trampoline in de tuin ben je na een kwartier zat en verder is er echt geen klap te doen. Echt niet volgens team 1 dus. Wat zij graag willen is sociaal contact als je naar buiten gaat. Gewoon even aanbellen bij de buren om te vragen of er iemand zin heeft om te spelen, want sociaal is team 1 absoluut. Maar ja het dichtstbijzijnde sociaal contact is zeker 10 minuten fietsen en dat doe je niet meer even na het eten. Zo loopt team 1 ook nog aan tegen restricties van ouders in dorp, want kindlief mag zo ver niet fietsen, of moet persé door ouderlief weer opgehaald worden, terwijl die juist die dag aan het werk is,wat de speelafspraken soms knap ingewikkeld maakt. Gelukkig worden ze groter en gaat dit zich steeds meer zelf reguleren.

Dan team 2, zij zijn degene die ’s ochtends vroeg al om het huis scharrelen. Met of zonder trekker uren buiten kunnen spelen. Alles naspelen wat er op de boerderij gebeurd. En als dat even wat minder is, gewoon hun eigen verhaal spelen, of uitwijken naar de eerder genoemde trampoline. Dit team knutselt met takken, oud hout en alles wat er voor handen is. Dit soms tot ongenoegen van manlief, die moet nogal eens op zoek naar z’n gereedschap. Team 2 treft op de een of andere manier ook de vriendjes die graag schooieren.

Je kunt je voorstellen dat team 1 het minder leuk vind om op de boerderij te wonen als team 2. Daar komt ook nog bij dat pa en ma het altijd druk hebben als het mooi weer is. Iets waar ik mezelf nogal eens schuldig over voel. Ligt ‘heel’ Nederland op ’t strand, zijn wij vaak druk met gras. Zoals je kunt lezen is het dus niet alleen maar rozengeur en maneschijn om op de boerderij op te groeien. Al zijn ze allemaal wel erg blij met hun eigen ruime slaapkamer. 😉

Liefs Jacqueline

Bijna iedere dag verkleed ik mezelf wel een keer en is het niet één keer dan wel twee of meer keer. Van ‘gewone’ kleding naar werkkleding en weer terug. Ik vind het belangrijk dat vreemden niet aan mij kunnen zien of laat staan ruiken, dat ik boerin ben.

Ik vind het gewoonweg niet nodig. Hoe trots ik ook ben om boerin te zijn, ik wil er niet zo uitzien. Vervolgens vraag ik me dan af, hoe ziet een boerin er dan uit?

Als ik boerin intik op Google, komen er afbeeldingen tevoorschijn van de meest populaire boerinnen. Bekend geworden door bijvoorbeeld het programma boer zoekt vrouw. Gewone leuke vrouwen, die, net als ik, zich gewoon kleden als iedere vrouw. En toch heerst ook bij mij het beeld van een wat mollige vrouw in jurk met schort ervoor. Gek hè? Waar is die stereotypering ontstaan?

Dat verkleden gaat ook nog wel eens mis. Dan sta ik bijvoorbeeld net als vandaag op het punt om m’n boodschappen te gaan doen, lukt het de kinderen niet met de lammetjes de fles geven. Dus hup op m’n pumps en in m’n goeie goed nog even het hok in. Met als gevolg een broek met melk, dus weer naar binnen om een schone aan te trekken.

Of ik ben lekker in de stal bezig en is het ineens tijd om de kinderen uit school te halen, sta ik toch in m’n werkgoed op ’t plein. En als je nu denkt dat leer je toch een keer, nou niet dus.

Gelukkig moet ik zelf de was doen, dus neem ik het alleen mezelf maar kwalijk. 🤣

Liefs Jacqueline

Vandaag is het biddag voor gewas en arbeid. In mijn herinneringen de dag dat ik voor het eerst ’s avonds mee mocht naar de kerk. Dat was dan gelijk ook de grootste winst voor mij als klein meisje, lekker opblijven en naast m’n oma zitten voor de snoepjes !

Tegenwoordig bezoek ik minder trouw als vroeger de kerk. Dat wil niet zeggen dat mijn geloof geen onderdeel is van wie ik ben. Als boer sta je dichtbij de natuur. Je bent er van afhankelijk. Het maakt dat ik me vaak klein voel. Als ik kijk naar hoe de natuur zijn beloop ieder jaar weer heeft. Dan schuilt daar voor mij persoonlijk een Grotere kracht achter. Wat me steeds weer verbaasd is dat we als boeren van heel veel dingen de schuld krijgen. Er zijn steeds minder weidevogels, insecten en het klimaat veranderd door ons toedoen. Ik snap daar echt geen sik van. Wij werken dag in dag uit met de natuur. In onze stal en daarbuiten. We zijn ontzettend zuinig op ons land, omdat het deels ons inkomen bepaald. Goed gras is immers de basis voor onze meisjes.

We zijn met z’n allen verantwoordelijk voor onze planeet. Hoe het ook zij en wie je de eer ervan ook toebedeeld. Ieder jaar bezoek ik de kerk op biddag, omdat ik hoop dat we weer een goed jaar mogen krijgen, waarin we met plezier mogen werken.

Liefs Jacqueline

Het is de nationale week zonder vlees, maar dat zullen jullie vast wel gehoord of gelezen hebben, want in alle media was er vandaag aandacht voor. Op Facebook en op de radio las en hoorde ik er over. Tijd om ook de website een bezoekje te brengen, uit nieuwsgierigheid naar de beweegredenen om geen vlees te eten.

De éérste reden die op de website wordt genoemd, is het besparen van water. Door een week geen vlees te eten bespaar je 130 liter water. Goede reden denk je dan, ware het niet dat er in die berekening geen rekening wordt gehouden met het vervangende eten. Die 130 liter is dus beduidend minder, want ook voor productie van vegetarische producten is water nodig. Verder bespaar je 76 kilometer auto rijden. Ik zeg ga lekker bij huis werken, rijd die auto een heel stuk minder. Maar daar gaat het niet om het gaat om het vervoeren van voer voor onze dieren, maar ik hier geldt in mijn beleving dat ook ons voedsel vervoerd moet worden. En als laatste bespaar je 770 gram vlees, maar dat lijkt me het hele idee van een week zonder vlees, toch?

Hier in huis zeker geen week zonder vlees. Wij zijn echte omnivoren en dol op een stukje vlees bij het avondeten, of een plakje worst op de boterham. We zijn deze week dan ook goed gestart. Vandaag hadden we biefstuk met gebakken aardappels, sla en verse appelmoes. Een maaltje waar we allemaal ons vingers bij aflikken.

Wat ik lastig vind aan dit soort acties, is dat anderen ons iets proberen op te leggen. Het maakt mij niet uit of je vlees eet of juist niet, maar laat ieder vooral z’n eigen keuze maken. Welke keuze je ook maakt, eet smakelijk!

Liefs Jacqueline