2019, was weer een heel fijne dag. De kerstdagen brengen we door met familie en vrienden. We mogen kerst vieren in een vrij land en op de manier die bij ons past. Dat alleen al is een groot goed.
Voor ons begint kerst net als alle dagen in de stal en juist dat maakt het bijzonder. Vanochtend bedacht ik me hoe het moet zijn geweest om nergens een plek te vinden om te slapen, dan in de stal. We kunnen het ons nu niet meer voorstellen, slapen in de stal. Laat staan daar je kind te krijgen. Toch was het toen wel het geval. De start van Kerst, die start was en is in de stal.
Na de verzorging van onze dames gaan we als gezin naar de kerk om daarna met familie te lunchen. Wat een rijkdom op en aan onze keukentafel. De keukentafel is bij ons het hart van ons huis. Alles wat je bedenken kunt vind plaats aan en om die tafel. Er wordt aan gelachen, er wordt aan gehuild en vooral wordt er van alles gedeeld. Kleine en grote belevenissen van kleine en grote mensen. Voor ons allemaal geldt, wat er aan tafel besproken wordt, blijft onder ons. Na de lunch is het tijd om uit te buiken en even een uiltje te knappen, het is tenslotte kerst, dus tijd om te ontspannen. Daarna kregen de dames hun kerstmaal geserveerd, waarna het ook voor ons weer tijd werd om aan te schuiven.
Neerkijkend op onze keukentafel kan ik niets anders concluderen dan dat we enorm rijk zijn. Onze tafel was gedekt en stond vol met heerlijk eten. Lokale producten, gekregen lekkernijen en uiteraard ook boodschappen uit de supermarkt. Met ons gezin hebben we genoten van al dat lekkers. Aan tafel bedacht ik me wie er allemaal nodig waren geweest voor ons kerstdiner. Ik wil dat toch graag even met jullie delen, zo hoop ik dat ook u/ jij tijdens het eten eens denkt aan de persoon die met liefde zorgde voor de basis van jouw heerlijke maaltje.
Dus daar gaan we! Voor ons kerstdiner worden alle volgende collega’s enorm bedankt. De varkensboer, de kippenboer, de akkerbouwer, de tuinder en uiteraard niet te vergeten de melkveehouder. Bij het nalezen van dit blog bedenk ik me dat er nog zoveel meer mensen gewerkt hebben aan dit lekker maaltje, maar die mensen vallen dan wel weer in andere doelgroepen als de agrarische. Maar één wil ik er toch nog wel even benoemen en dat is de slager, want wow wat was die rollade fantastisch! Dankzij jullie hebben we kunnen genieten van alles wat er op onze tafel stond. Dus dank jullie wel!
Gisteren was Beleef 2019 een inspiratie evenement voor agrarische vrouwen. Een aantal weken terug kwam ik de eerste aankondigingen hiervan tegen. Een hele dag van huis zo ver van te voren plannen en dan ook nog de afstand erheen, dat hield me toch wel tegen. Deze dag werd georganiseerd in Cuijk, bijna anderhalf uur hier vandaan zonder files. Omdat de dag om 10 uur begon en rond 16.30 afgelopen zou zijn, wist ik van te voren al zeker dat ik niet zonder files heen en terug zou komen. Maar ja een dag tussen allemaal boerinnen en dan ook nog inspiratie op doen, leek me wel erg leuk.
Gelukkig gaf het weerbericht een regenachtige week aan en besloot ik afgelopen zondag mij toch op te geven voor dit evenement. Vol goed moed vertrok ik gisteren om 7.30 naar Cuijk. Hier en daar had ik wat vertraging, maar op zich verliep de reis prima. Onderweg bedacht ik mij, dat een van mijn lieve vriendinnen in Brabant woont. Dus die werd gebeld om de avondfiles te omzeilen en even keigezellig bij te kletsen.
In Brabant aangekomen bleek al snel dat veel boerinnen met elkaar naar dit evenement waren gekomen. Ik had geen slachtoffer kunnen vinden dat met mij op stap wilde, maar gelukkig heb ik m’n Hollandse mond bij me en is een praatje maken geen enkel probleem. Want iedere vrouw die je aanspreekt heeft een agrarische achtergrond en da’s zo makkelijk kletsen hè. Ik sprak vooral veel boerinnen, uit de Achterhoek en uit Brabant, maar kwam ook aan de praat met twee tuindersvrouwen, als tuindersdochter was ook daar prima een praatje mee te maken.
Rond 10 uur startte het programma, aan de stoel voor ons hing een goodiebag (dat hoort er zo’n dag wel een beetje bij) en op de stoel een flesje water, erg fijn. De aftrap werd verzorgd door Mevrouw de Boer, zij verzorgen trainingen en coachingsprogramma’s voor agrarische vrouwen. Zij legden uit hoe moeilijk het is om vaste patronen te doorbreken, dit komt door ons reptielenbrein. Biologisch gezien de hersenstam. Veel voorbeelden die zij gaven waren erg herkenbaar.
Het reptielenbrein (de hersenstam) is het oudste gedeelte van het menselijk brein. Het zoogdierenbrein en neocortex zijn de andere gedeelten van onze hersenen. Het reptielenbrein controleert onze primaire levensbehoeften, zoals onze ademhaling en eetlust, veiligheid, overleven maar ook vecht- en vluchtreacties. Daarnaast zal dit brein een koopbeslissing bepalen. Hoe ouder het brein, hoe meer invloed dit namelijk heeft op ons gedrag. Het reptielenbrein werkt op de automatische piloot. Het kan dan ook het beste gezien worden als een mechanisme dat automatisch reageert op prikkels die emoties in ons oproepen. Dit is ook de reden dat het reptielenbrein met het onderbewustzijn van een mens vergeleken wordt. Geuren en geluiden spelen hier een belangrijke rol in. bron http://www.thehuddle.nl
Hierna kwam een Vlaamse boerin vertellen over haar leven op de boerderij, dat er na de dood van haar man, nooit meer hetzelfde uit zal zien. Wat zij ons op het hart drukte, was vergeet vooral niet LIEF te hebben en dat te laten blijken aan hen die je lief hebt. Inspirerend om te horen hoe zij het bedrijf niet alleen overeind heeft gehouden, maar ook heeft uitgebreid.
Daarna was het tijd voor de lunch. Lekker eten en gezellig kletsen met weer nieuwe gezichten. Na de lunch wilde ik graag op een andere plek zitten. Het leuke van zo’n dag vind ik namelijk dat je veel nieuwe mensen leert kennen. Dat viel nog niet helemaal mee kan ik je zeggen. De eerste plek waarvan ik vroeg of die vrij was, was bezet door iemand die nog naar het toilet was. Oké, geen probleem op naar de volgende vrije stoel. Daar aangekomen vroeg ik of de stoel vrij was. “Nee zo was het antwoord, daar zat vanochtend al iemand anders Uiteindelijk was stoel nummer drie raak en kwam ik naast die gezellige tuindersvrouwen terecht.
Het middagprogramma werd weer afgetrapt door Mevrouw de Boer, dit keer mochten we aan het werk. Teken jezelf (o kak ik kan niet tekenen) en daar omheen alle ballen die je omhoog houdt. We hadden daarvoor twee pagina’s ruimte. In eerste instantie denk je dan da’s veel te veel. Maar ja gaandeweg vulde mijn pagina’s zich toch vrij rap. Wat zette ik daar zoal op, vraag je je misschien af, nou een paar dan om een idee te geven. Manlief, de kinderen, de koeien, familie, vrienden, boekhouding, huishouding etc. Vervolgens moesten we de ballen die het belangrijkste voor ons zijn in een ❤ plaatsen. De ballen waar ik veel tijd aan besteed kregen een ✨ De ballen waar je veel energie van krijgt een + en ballen die energie kosten een -.
Het ❤ en de ✨ waren snel concreet. Daar mocht ik er ook maar drie van kiezen en dat blijft toch heel dichtbij. Het uitmaken wat er energie oplevert en wat er energie kost vond ik veel lastiger. Zo ben ik bijvoorbeeld onderdeel van een clubje boeren dat graag een verbinding wil maken met burgers. Enerzijds vind ik dat super leuk om te doen, maar het kost me ook veel tijd en energie. Daar kun je dus een afweging in gaan maken, ga ik hiermee door, of levert het te weinig op? Zo kijk je naar al je ballen en blijkt er voor sommige ballen een makkelijke oplossing te zijn. Dit was voor mij het leerzaamste deel van de dag. Hierna kwam er nog een blinde vrouw vertellen over de doelen die zij zich gesteld had en uiteindelijk ook allemaal had behaald. Haar motto was dan ook geluk zit in erkenning, waardering en het hebben van een doel.
Op het toilet hing deze toepasselijke plaat
Tijd voor een kop thee. Het was inmiddels 16 uur en het programma liep al ruim een uur uit. Omdat ik om 17.30 had afgesproken bij mijn vriendin te zijn, heb ik het laatste deel van het programma niet meegemaakt. Enerzijds jammer, maar aan de andere kant had ik hier al zoveel gehoord waar ik verder over wilde prakkiseren dat het ook wel even genoeg was voor mijn brein. Bij mijn vriendin heerlijk gegeten en bijgekletst. Wat is het fijn om vriendinnen te hebben, waar je ’s ochtends naar toe belt en ’s avonds aan kunt schuiven om een hapje mee te eten. Vrienden is één van de ballen, gelukkig was dat een bal waar een dikke + bij staat.
Liefs Jacqueline
Liefde is het enige dat zich vermenigvuldigd als je het deelt ❤
Vorige week bracht ik een bezoek aan Den Haag. Ik was daar met m’n schoonzus om een musical te gaan kijken. Ik ben op zich niet wereld vreemd, dacht ik zo, maar als ik dan zo naar de stad reis denk ik wel, wat ben ik toch een dorps ding. Allereerst al de park en ride. Had daar wel van gehoord, maar nooit gebruik van gemaakt. Nu dus wel, erg handig, je parkeert de auto aan de buitenrand van de stad en reist verder met de tram.
Dat was direct de volgende uitdaging, want hoe werkt die platte grond? Gelukkig is m’n schoonzus wereldwijzer dan ik ben en kwamen we keurig op tijd aan.
Reizen met de tram doe ik niet zo heel vaak, gelukkig had ik begeleiding bij me 😂
Genietend van het mooie weer eerst een stukje gewandeld langs de Hofvijver en het torentje van de minister president. Het verschil in architectuur viel me hier op. Zo tegen de prachtige lucht afgetekend, zijn de verschillen tussen oud en nieuw letterlijk en figuurlijk groot. Al wandelend vroegen we ons af of we hier zouden willen wonen. Nou het antwoord was kort, nee dus. Ik vind de stad vooral prachtig vanwege zijn diversiteit. Diversiteit in gebouwen en diversiteit in mensen. Ik hou van mensen en van het kijken naar mensen, sorry ik geef het eerlijk toe. Ik vind dat echt zo leuk!
Ik dwaal af. Samen zijn we naar de musical Celia geweest. Leuke musical met humor en een stuk geschiedenis van de salsa. Ook hier weer genoeg mooie mensen om van te genieten. Na wat gegeten en gedronken te hebben zat ons tripje er weer op.
In onze regio hebben de kinderen deze week vakantie. Stonden we vorig jaar met ze op de ijsbaan, ging ik deze week met ze wandelen op de Veluwezoom. Korte broeken, eten en drinken in de tas, t-shirts en jassen aan vetrokken we op tijd richting de Veluwe. Anderhalf uur later stapten we daar de VVV binnen. Een aardige man raadde ons de wandelroute Carolinahoeve aan. Deze was 12 km en goed te doen voor de kinderen aldus de aardige man.
Vol goede moed gingen we op pad. Eerst zijn we naar de Posbank gelopen. Omhoog, omlaag, weer omhoog en weer omlaag. Gewend aan ons vlakke Zuid Holland voelde we die heuveltjes als snel in kuiten en bovenbenen. Op de Posbank even uitgekeken naar Duitsland, voor de kinderen een bijzonder idee, dat je naar een land kunt kijken dat zo ver weg is voor ons gevoel.
Het mooie van wandelen met kinderen vind ik hun fascinatie voor de natuur, zij zien altijd nog meer dan ik zelf zie. Met name de kleine diertjes worden door hun eerder gespot. Zo zagen we torren, vlinders en spinnen, hoorden we veel verschillende vogels waaronder de buizerd.
Onze weg ging verder over de Koningslaan, ondanks dat het winter is, was het daar nu al prachtig. We kijken er naar uit om in de zomer nog eens terug te gaan.
Na die mooie, lange, heuvelachtige, boomrijke laan, kwamen we bij een open vlakte. Daar liepen, waar ik heel hard op hoopte, wilde Schotse Hooglanders. Wat zijn ze mooi om te zien in het echt. Al zijn ze wel veel kleiner dan ik dacht. Uiteraard ruim de tijd genomen om deze kanjers te fotograferen. Geniet je mee? 😉
Eind januari hadden we de boerenavond van ‘onze’ veearts. Ieder jaar organiseren zij een avond voor de boeren. ’t Is op zo’n avond altijd erg gezellig! Er is altijd iemand om tegenaan te kletsen, want iedereen snapt elkaar zonder verdere uitleg, heerlijk allemaal gelijkgestemde!
De veeartsen proberen ieder jaar een onderwerp te bespreken dat voor alle boeren interessant is. Dit jaar was het thema duurzaamheid. Een hot item, ook in de media, maar wat is nu een duurzame koe? En hoe krijg je die in je stal?
Voor ons geld dat een duurzame koe een koe is die gezond oud word. Een koe die je eigenlijk “niet ziet”. Denk nu niet gelijk dat we die koe letterlijk niet zien, of niet voor haar zorgen. De koe die je “niet ziet” in een stal is de koe die haar eigen ding doet en lekker in haar vel zit. Voor ons als boer de ideale koe.
Ook deze avond bleek dat een koe ouder moet worden om duurzamer te zijn. We proberen al jaren de gemiddelde leeftijd van onze koeien hoger te krijgen. Dat lukt nog niet zoals we graag zouden willen, zo’n avond als deze is dan een mooie opfriscursus. Eigenlijk weet je alles al wat hij je verteld, maar is het weer wat weggezakt. Mooi moment om weer eens kritisch naar ons management te kijken.
Wat me ieder jaar toch weer verbaasd is dat er heel weinig boerinnen op zo’n avond aanwezig zijn. Ik vraag me dan af, hoe komt dat? Ik weet dat er in Midden Delfland veel boerinnen actief mee werken en denken op hun boerderijen. Is het omdat het een uitnodiging is voor een ‘boeren’avond? Of is het omdat manlief dan ook eens een uitje heeft zonder vrouw en kinderen? Of willen ze gewoon niet de hele avond op een klapstoeltje zitten? Hoe het ook zij, ik heb het ieder jaar weer prima naar m’n zin met de boeren van Midden Delfland
Vandaag ging ik gezellig met de buurvrouw een dagje op stap. Op weg naar Nederhorst den Berg, het atelier van Crea Juul. Een uurtje rijden is gelukkig zo voorbij als het gezellig is in de auto. Langs Schiphol rijdend fantaseren we even over warmere oorden. En al snel zijn we op locatie.
Daar aangekomen krijgen we uitleg over wat we gaan doen. We gaan met een kleisoort een Schotse Hooglander maken. Nu ben ik niet zo creatief, gelukkig zijn anderen dat wel en vinden die mensen het ook echt leuk om mensen als mijzelf wegwijs te maken met materiaal. Dit keer was dat materiaal klei. Ons frame moest ingepakt worden, dat ging best goed! Vol goede moed ging ik verder. Nu moest de klei aangebracht worden, dat ging ook nog best aardig al zeg ik het zelf. Ik werd waarschijnlijk wat overmoedig, want toen moest mijn hooglander een gezicht en oren krijgen. Nou die oren dat leek nergens op, maar goed klei kun je gelukkig kneden. Uiteindelijk was ik dan ook tevreden over m’n koe z’n oren.
Toen begon de grootste uitdaging. Zo’n hooglander heeft namelijk een heel ruige vacht en die moet je creëren. Dus moesten er sliertjes gekneed en op de koe aangebracht worden. Zie je ’t voor je, de spanningsboog van een boerin 3 uur lang op sliertjes houden? Je begrijpt, ik kon geen sliertjes meer zien, maar het resultaat is echt wel heel leuk geworden. 🐮 Over twee weken moet deze knapperd nog worden geverfd en dan kan die in de kast bij m’n andere koeien
Boerin in Midden Delfland 