’t is alweer veel te lang geleden dat ik een blog schreef over de belevenissen op de boerderij. Het schrijven van een blog blijft toch wel een uitdaging als ik heel eerlijk ben. Maar op dagen als vandaag zit er dan iets te borrelen en pruttelen dat ik toch even met jullie wil delen. Al heb je er misschien zelf niet veel aan, of denk je straks nou Jacqueline jij moest je gal even kwijt, voor mij is dit blog ook een uitlaatklep, dus hier komt tie.

Vanochtend vertrok ik al vroeg met onze viervoeter naar één van mijn favoriete plekken, het strand. Nu het zo warm is, vinden we het heerlijk om samen een uurtje te wandelen. De hond rent door de branding en speelt met andere vroege vogels. De eerste surfers gaan goed op de golven en zelf ga ik graag even het water in, na de warme nacht om afgekoeld de dag te beginnen. Heerlijk een echt genietmoment zowel voor mezelf als voor Mavi.

Gisterenochtend was het al druk op het strand, we zetten de klok dan even op 7.30 uur. Vroeg zat op denk ik dan toch, maar niets bleek minder waar. Het strand lag bezaaid met mensen. Mensen in tenten, mensen in slaapzak, of gewoon tegen elkaar aan gekruld op een strandbedje. Ik hou enorm van het strand, maar heb mezelf nog nooit bedacht op het strand te slapen, maar goed ieder zijn ding, misschien ben ik niet creatief genoeg om zoiets te bedenken😅 Voor de strandwerkers lijkt het me knap lastig dat er iedere paar meter weer een obstakel ligt.

Bleef het daar echter maar bij. Al maanden wordt ons als boeren verteld dat onze dames het milieu te zwaar belasten. Ze poepen te veel, ze plassen teveel, ze zijn met teveel en moeten zeker gehalveerd worden, aldus een bepaalde politicus. Want niets is zo slecht voor de uitstoot van stikstof, CO2 en methaan als onze prachtig mooie dames. Iedere keer moeten we het aanhoren dat zij het milieu teveel belasten. En weet u, ik wordt daar echt heel verdrietig van.

Want toen ik daar vanochtend op het strand van Hoek van Holland liep, was het geen koeienpoep dat er moest worden opgeruimd. Er liepen namelijk alleen maar meeuwen. Zij zochten nog een hapje te bikken. Wat ik daar op het strand zag, was te triest voor woorden. Langs heel de vloedlijn lagen stille getuigen van een dagje strand. Stille getuigen van plezier dat mensen maakten. Samen spelen in het zand. Genieten van eten en drinken. Een drankje doen met vrienden. Het was allemaal terug te zien aan de vloedlijn van de zee.

De lege flessen, zakken chips, koeken, drank, luiers, sigarettenpeuken. Stille getuigen van mensen die hebben genoten van een dagje strand. De trekkers reden af en aan, een speciale zeefbak moet het strand weer schoon maken voor een nieuwe dag. Gelukkig zijn ze er, de mannen die het opruimen voor hun rekening nemen. Al zou het mijns inziens niet nodig moeten zijn.

Als ik dan zo over het strand loop, vraag ik me af. Zullen we de mensheid ook maar halveren? Want de uitstoot die zij creëren, die is pas groot! En enorm schadelijk voor ons milieu, want hoe hard de mannen ook opruimen, er is in de nacht helaas ook van alles de zee ingewaaid. Dus lieve mensen, ga je naar het strand, trek je er op uit de natuur in? Neem je je eigen versnapering mee. Top zeker doen, geniet van alle mooie dingen, maar denk eraan als je terug naar huis gaat. Neem je afval alsjeblieft weer mee. Het is zoveel beter voor onze natuur en nog veel beter voor de dieren die daarin wonen. Zo simpel maar grote noodzaak.

Liefs Jacqueline

Ja ja de Sint is weer in het land. Vol verwachting zetten de kinderen op zaterdag hun schoen en 5 december vieren we Sinterklaas z’n verjaardag. Nu klopt mijn hartje niet zo heel snel meer voor de Sint, maar wel voor de kerst dit jaar. Nee we vieren kerst niet met cadeautjes, maar als het goed is mogen we rond de kerst ons nieuwe huisgenootje op gaan halen.

Vandaag zijn we kennis gaan maken met onze nieuwe viervoeter. Mavi komt in december onze gelederen versterken. En eerlijk gezegd voelt het een beetje alsof er weer een kindje bij komt. Ik ben op zoek naar de leukste hondenspeeltjes, zachtste kleedjes, het mooiste halsbandje etc. Ook ons gezin kijkt enorm uit naar haar komst. De vraag ‘hebben we nog puppyspam’ wordt bijna iedere dag wel een keer gesteld

De fokker waar ze is geboren stuurt regelmatig een foto of filmpje naar ons toe. Hartstikke leuk om te kijken, maar het is toch maar plat beeld. Maar vandaag niet, vandaag stond in het teken van voelen, ruiken, aanraken en bewonderen, want wat is ze mooi 💞 We hebben ons helemaal volgezogen met hondenliefde vandaag. We missen Amon enorm in ons leventje. Wat was het dan ook fijn om vanmiddag niet alleen de pups, maar ook de andere honden te aaien en knuffelen.

Nu merkte ik pas hoe enorm ik ook het aaien en knuffelen met een viervoeter mis. Het is zo heerlijk rustgevend, nu dus helemaal zen weer onderweg naar huis. Lekker nagenieten van alle hondenliefde. En uitkijken naar de volgende keer puppy knuffelen, want …. we mogen terug komen 😊

Liefs Jacqueline

Vanavond heb ik avonddienst. Behalve zorgen voor onze meiden, mag ik ook zorgen voor ouderen die een vorm van dementie hebben. Dit werk doe ik nu alweer 24 jaar, met heel veel plezier. Inmiddels werk ik als oproepkracht, omdat dit het beste te combineren is met ons gezin en ons bedrijf. Ik werk als het thuis kan. Meestal is de combinatie prima in te plannen, als alle dames zich houden aan afkalfdatums en geen gekke dingen uithalen, red manlief het goed thuis met de dames en onze kids.

Samen met m’n collega’s zorgen we voor mensen die dat zelf niet meer kunnen. We zorgen dat ze eten en drinken. We zorgen dat hun bed is opgemaakt en de huiskamer opgeruimd en gezellig is. We zorgen voor een luisterend oor voor familie, want zorgen voor hun vader, moeder of partner zouden ze het liefst nog zelf doen. Want niemand kan het met zoveel liefde als zij dat kunnen.

We zorgen voor het natje en het droogje, soms lekker warm anders lekker fris, maar altijd afgestemd op de wens van onze mensen. Wij zorgen voor een extraatje als daar tijd voor is, bakken eens pannenkoeken, bakken broodjes of een lekker eitje. Wij zorgen dat zij er schoon en fris verzorgd uitzien, scheren de baard, poetsen de bril, en niet vergeten de tanden, helpen met wassen of douchen waar nodig.

Wij helpen hen naar bed, maken nog een praatje en stoppen ze in. Net als bij ons thuis, gaat ook hier de zorg 24 uur per dag door. Gelukkig doen we dat met een fantastisch team. Ik vind het heerlijk om te doen. Het contact met alle mensen op de werkvloer maakt werken heel afwisselend. Altijd anders, nooit saai en soms ook heel frustrerend, maar geeft het vooral heel veel voldoening.

Het blijft het mooiste dat er is, zorgen voor ons gezin, onze dames en voor deze groep mensen. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat zorgen in m’n bloed zit.

Liefs Jacqueline

Vanochtend om 5.30 reed ik door ons mooie Midden Delfland. Op de weg was het nog rustig en stil. Onderweg zag ik hier en daar het licht aan, het zijn allemaal boerderijen waar het licht al brandt. Huizen waar mensen wonen, stallen waar dieren staan die verzorgd moeten worden. Huizen waar Liefde woont, voor het gezin, voor het bedrijf.
Ik vraag me af hoe lang het licht nog aan blijft in die huizen. Hoe lang kunnen we ons hoofd nog boven water houden?

Ik vraag me af, zou men in Den Haag vergeten zijn waar hun dagelijks brood vandaan komt? Zouden zijn zich realiseren hoe machteloos ik mij weer voel als boerin? Hoe we in de afgelopen jaren afscheid namen van koeien, die door de wet en regelgeving moesten vertrekken van ons bedrijf. Zou men begrijpen dat de ontwikkelingen rondom het terugbrengen van de stikstof emissie, mij ’s nachts slapeloze uren oplevert. Ik echt geen flauw idee heb, hoe we nog meer nieuwe regels moeten gaan volgen. Betekend het dat onze koeien nooit meer de wei in mogen? Betekend het dat we geen bestaansrecht meer hebben hier in Nederland? Zou het misschien ook voor ons interessanter zijn, om warm weggesaneerd te worden? En wat zouden we dan gaan doen?

Ik vraag me af, weten ze in Den Haag wel dat er in Duitsland, het land naast het onze weet u wel? Heel andere waardes aangehouden worden dan hier in ons kikkerlandje? Weten ze wel dat die heel andere waardes, veel ruimer zijn? Ik krijg toch sterk de neiging te denken dat men in Den Haag dat niet weet. Want hoe kun je als Europese unie met zoveel verschillende maten meten?
Ik hoor je denken, Jacqueline je kan geen appels met peren vergelijken. Ik weet het, maar Nederland of Duitsland, maakt mijns inziens niet zoveel verschil toch? Ja het land is groter, maar qua welvaart en economie, is het vergelijkbaar.

Ik vraag me dan af, weten ze in Den Haag wel hoeveel banen er rondom de agrarische sector gecreëerd zijn? Ik denk dan aan de melkfabrieken, slachterijen, vervoersbedrijven dierenartsen, loonwerkers en ga zo maar door. Het zijn vast nog veel meer banen die zullen verdwijnen als de agrarische sector warm gesaneerd wordt. Hoe dat er uit gaat zien? We wachten het weer af.

Ik vraag me dan af hè, zou Schiphol ook moeten reduceren? Want zoals ik het zie stoten vliegtuigen veel meer stikstof uit dan dan onze koeien scheetjes laten. Maar ik denk dat Den Haag zich daar niet aan durft te wagen. Want als ze Schiphol gaan belasten met stikstof belasting of iets in die richting, dan rekent Schiphol dat direct weer door aan de reislustige kiezer. En dat kunnen de politieke partijen natuurlijk niet hebben, die paar boeren die maken zich niet dik.

Ik vraag me dan af, kabinet Rutte hoe ziet u de toekomst van Nederland zonder haar boeren? De groene weilanden zonder haar karakteristieke koeien. Ik vraag me af is er nu echt geen andere oplossing te  bedenken als weer de agrarische sector op te dragen weer aanpassingen te doen terwijl de stikstof in de afgelopen jaren al enorm gereduceerd is.  we net de regels van fosfaat en beetje beginnen te begrijpen?   
Maar bovenal vraag ik me af,  zou het nu eens mogelijk zijn dat u luistert naar de mensen uit de sector!

Liefs Jacqueline

Het is even niet zo leuk dat boerin zijn. Het is op z’n Hollands gezegd gewoon ***.

Er is iets mis met onze melk. Het vet in de melk is te kwetsbaar. Ik legde het aan onze kids als volgt uit. Normaal is het vet in de melk zo hard dat je er roomboter van kunt maken. De zogenaamde zuurtegraad vet. Op dit moment is onze roomboter, vloeibare boter. Belangrijk om even te melden is dat dit geen kwaad kan voor ons zelf. De melk is nog geschikt voor consumptie.

En hoe dat komt??? We zijn er nog niet achter. De koeien zien er goed uit, maar de melk is niet goed genoeg?! De meting van de zuurgraad wordt iedere melktank gecontroleerd en we zien hem langzaam oplopen. Bij een bepaalde waarde ga je zoeken naar de oorzaak. Als eerste kwam de monteur van de robot. Het kan namelijk zijn dat er ergens lucht in het systeem komt, dat er voor zorgt dat het vet uit elkaar slaat. Daarna kwam de monteur van de melktank. Als deze te koud is, kan de melk aanvriezen en gaat ook weer dat vet kapot. Ook de voeradviseur wordt geraadpleegd, voer van de dames kan invloed hebben op de samenstelling van het vet.

We namen extra monsters van ieder punt in ons melkproces, misschien dat dat duidelijkheid geeft over de locatie van het probleem. Nog niet helemaal, de melkfabriek wil meer monsters.

Intussen wordt ons erf overspoeld door monteurs, adviseurs en vertegenwoordigers. Fijn dat er zo veel mensen met je mee willen denken, maar aan de andere kant wordt je als boer en boerin gek van de verschillende adviezen. De één zegt ’t ligt aan de robot, de ander zegt ’t ligt aan het voer.

Waar het ook aan ligt het is ons een groot raadsel waar het vandaan komt en dat geeft heel veel zorgen. We kregen over de vorige maand al een korting op onze melkprijs, omdat de zuurtegraad te hoog is. Ook deze maand kijken we daar weer tegenaan. Het zijn zorgen die we ook meenemen op vakantie.

Die ene week die helemaal in het teken van onze kinderen moet staan, staat in het teken van overleggen. Tussen ons, de vertegenwoordigers, adviseurs en het thuisfront. Het maakt het lastig om te genieten van onze vrije tijd, maar goed we hopen het probleem op te lossen. Voor nu zijn we nog een paar dagen vrij en genieten we van ons gezin. Zo goed en kwaad als het op dit moment gaat.

Liefs Jacqueline

Kun je je dat gevoel nog herinneren van vroeger? Je was jarig en had een ellenlang lijstje gemaakt, maar net dat ene cadeautje, dat cadeautje wat je zo ontzettend graag wilde, kreeg je vandaag niet. Zo voel ik me vanmorgen ook.

Gisterenavond kondigde de bevalling van Grootje Pippa zich aan. In m’n vorige blog beschreef ik al hoe we naar dit kalfje uitkeken.

Grootje hebben we voor het slapen gaan naar stal gehaald. In het donker een koe zoeken blijft een lastig ding, dus naar stal. Haar voorzien van een natje en droogje en een uurtje geduld gehad. Als je een koe verplaatst moet ze altijd weer even wennen aan haar omgeving. Maar na dat uurtje zat er nog geen schot in de zaak, dus besloten naar bed te gaan en de wekker te zetten. Vannacht nog steeds weinig vooruitgang en geen rust bij de koe, gecontroleerd of het kalf goed voor het geboortekanaal lag, dat was ’t geval. Toch nog maar even terug naar bed, niet iedere bevalling verloopt tenslotte even snel. Vanochtend vroeg besloten haar te helpen, het kalf lag nog op exact dezelfde plek als vannacht. Samen met boerlief haar verlost van haar vrachtje.

Ik had van alles gedroomd, stiertje, kuisje, rood bont, zwart bont, maar dit scenario had ik niet gedroomd. Er werd namelijk een dood kalfje geboren en dat is dan even het rotste moment dat er is. Een kalfje of koe verliezen is en blijft iets waar je nooit aan went. Onze zorg gaat nu naar haar moeder, ons Grootje Pippa heeft een zware nacht en bevalling gehad. Nu zorgen dat zij zich snel weer helemaal fit voelt.

En dan maar wachten op de volgende verjaardag, want gelukkig worden er meer levende als dode kalfjes geboren. 💕

Liefs Jacqueline

Het zal jullie niet ontgaan zijn denk ik zo maar. Dus schrijf ik er ook nog maar een blogje over. Het is heet in ons kikkerlandje. Heel heet om precies te zijn. Het ene record wordt met het ander gebroken.

Afzien ja, maar vooral voor onze dieren. Wij zoeken verkoeling aan het strand, onder een koele douche of zoals vandaag in ons zelf gemaakte balenbad.

Onze dames hebben het heel zwaar met dit weer. Voor ons zaak om te zorgen dat je we zo goed als mogelijk voor ze zorgen.

Bij de vorige warme periode hebben we een vernevelslang gekocht. Deze hangt in de stal bij een ventilator. Zo wordt de nevel verder de stal ingeblazen. We zien nu veel natte meiden, ze lijken het allemaal wel te waarderen.

Om goed gezond te blijven is het belangrijk dat de koeien goed blijven eten. Daarmee houden ze hun weerstand op peil. Daarom krijgen de dames extra paprika’s, dat eten ze heel graag en het bevat vocht en voedingsstoffen. ’s Nachts zijn de dames binnen en krijgen ze een gemengd rantsoen. Dat is te vergelijken met ons prakkie. Ze krijgen kuilgras, maïs, bierborstel, hooi en mineralen door elkaar gemengd. Omdat er buiten door de droogte niet veel gras meer groeit, krijgen de dames binnen het beste wat we nu voor ze hebben.

De jongste kalfjes krijgen ipv 2 keer nu 3 keer melk. Zo hebben ook zij meer weerstand hopen we. Verder hebben alle dieren uiteraard beschikking tot vers drinkwater.

De enige koeien die buiten zijn, zijn de pinken en drachtige koeien, zij lopen op een perceel waar er schaduw beschikbaar is om in te gaan liggen. Van ons mag het 15 graden koeler, voor onze dames mag het wel 20 graden koeler. Een koe voelt zich namelijk het fijnst tussen -5 en 21 graden. Als we het weerbericht mogen geloven is zaterdag de meeste warmte weer verdampt. Wij duimen dat dat het geval zal zijn 😊

Liefs Jacqueline

Ja ik weet het, volgens de kalender is de zomer er wel te verstaan pas 2 dagen, maar ik heb haar echt al geroken. Afgelopen week zijn we bezig geweest met het klaarmaken van ons hooi en de geur van hooi is voor mij de ultieme geur van de zomer. Voor hooi gebruiken we twee oudere weilanden. In deze weides staan veel verschillende soorten gras waardoor deze bij uitstek geschikt zijn om hooi van te maken.

Na het maaien wordt het gras iedere dag geschudt, dit doen we om het gras om te draaien, zodat de andere kant ook kan drogen. Woensdag en donderdag regende het, ’t liefst zie je die regen niet, maar met hooi is het niet heel erg als er een klein buitje invalt. Gisterenochtend de laatste keer het gras geschud, er zat nog flink dauw in het hooi en het moet echt goed droog zijn voordat het geperst wordt, anders gaat het broeien.

Hooibroei is de benaming voor een proces waarbij een hoeveelheid hooi of ander organisch materiaal tot zelfontbranding komt.

Een paar uur later wordt het gras op wiezen gelegd met de hark. Dit noemen wij inschoppen, maar ik ben er inmiddels achter dat dat in Nederland meerdere benamingen heeft, zo heb je ook zwillen of wierzen. Vervolgens komt de loonwerker de baaltjes persen. Na het persen gaan ze in een verzamelbak, die ze dan in groepjes van 8 klaar legt voor ons. In onderstaand filmpje zie je hoe dat in zijn werk gaat.

Zodra we weten welke dag we gaan hooien, worden onze vrijwilligers gecharterd. Dit zijn broers, zwagers, buren, vrienden, neefjes, boerenburen en andere enthousiastelingen. We hooien eigenlijk altijd ’s avonds, dan is het niet zo warm meer als overdag en zijn de meeste vrijwilligers vrij. Na het avondeten opent de boerensportschool zijn deuren en gaan we met elkaar aan de slag. De baaltjes worden met de verreiker op de wagen geladen (vroeger deden we dat met een riek, baaltje voor baaltje) en daar gestapeld. Het stapelen van de balen is een preciezie werkje, want als de wagen niet goed geladen is, loop je het risico dat de balen er weer af vallen en je dus weer opnieuw kunt beginnen.

Als alle wagens geladen zijn, gaan we terug naar huis. Tijd voor een bakkie koffie en wat drinken. Daarna worden de wagens weer geleegd, het hooi wordt opgeslagen in de schuur voor de komende winter. Het dient als voer voor onze kalfjes en voor de koeien die met verlof zijn. Met deze hoeveelheid baaltjes hebben we zeker genoeg voor de komende winter. Als dan alle baaltjes in de schuur liggen en er is niemand meer die nog pap kan zeggen, drinken we met elkaar een biertje met een bittergarnituurtje erbij en vertrekt zo langzaamaan iedereen richting de douche en ’t bed. Het is lastig om de sfeer van het hooien om te zetten in woorden. Het is ieder jaar weer, een heel gezellige avond, waar we super blij zijn met alle lieve mensen om ons heen.

’t Zijn de mooiste dagen om boerin te zijn

liefs Jacqueline

https://www.oudersvannu.nl/nieuws/kinderen-die-opgroeien-op-een-boerderij-zijn-het-allergezondst/

Ouders van nu plaatste bovenstaande artikel. Hierin wordt een onderzoek gepubliceerd waarin een epidemioloog en omgevingspsycholoog (ik moest even opzoeken hoe ik dat schrijf) uitleggen hoe dat volgens hen komt.

Kinderen die tussen het groen wonen, spelen vaker buiten. Ik vertelde al eerder dat dat hier heel wisselend is. Nu het mooier weer wordt, zijn de kinderen vaker buiten, onze jongste vertrekt soms echt gelijk uit bed naar buiten. Soms stuur ik iedereen verplicht naar buiten. Werkt beide kanten op, hun zijn lekker in het groen en ik kan even mijn ding doen. Graag ga ik met ze mee naar buiten, want ook volwassene in het groen komen sneller tot rust en zijn positiever gestemd. Als ik dat zo lees, is ons leven één groot ontspannen feestje.

Volgens het onderzoek hebben met name de jongens door het buiten spelen een ideaal lichaamsgewicht. Toch jammer dat dat voor mij als moeder niet geldt, ging ik toch vaker buiten spelen. 😉

Het beste resultaat uit het onderzoek vind ik wel dat er op de boerderij veel minder kinderen met een allergie leven. Denk ik niet dat er op alle boerderijen mensen met zonder allergie wonen, Onzer zou iedereen dat willen. Onze kinderen hebben gelukkig helemaal geen last van allergieën. Daar ben ik heel blij mee, het lijkt me ontzettend lastig om allergisch te zijn als je op een boerderij of waar dan ook woont.

De epidemioloog uit dit artikel geeft aan dat kinderen op de boerderij met heel veel verschillende bacteriën en schimmels in aanraking komen. Nou dat geloof ik gelijk, als ik af en toe de handen en voeten van m’n jongste zie, dan is het maar goed dat ik niet allergisch ben, voor vuil dan wel te verstaan. 🤣

Liefs Jacqueline

Waar moet ik beginnen? Bij mijn onbegrip? Bij mijn boosheid? Bij mijn verbazing? Bij mijn onrust? Bij mijn gevoel van onveiligheid? Ik weet het even niet zo goed.

Wel weet ik dat ik hier iets over schrijven wil, dus knal ik deze blog even vol met een deel van mijn gedachten.

Dat je het niet eens bent met onze manier van boeren in Nederland, dat kan. Dat je daar een mening over hebt, dat mag. Dat je op deze manier je gelijk wilt halen is onacceptabel.

Sinds het nieuws over de bezette boerderij bij ons binnen kwam, is mijn grootste vraag waarom……? Ik snap het echt niet. Uiteraard ben ook ik het niet overal mee eens, iedereen heeft tenslotte een mening. Maar iemand zo op zijn eigen terrein, zijn veilige thuis overmeesteren en zijn stal binnen dringen. Ik heb er geen goed woord voor over.

Tot nu toe was activisme vooral via social media en dat kun je afsluiten. Je bent tenslotte zelf degene die bepaald wie je volgt en wat je leest. Vorige week werden we als boeren via diverse media kanalen gewaarschuwd om onze stallen vooral goed af te sluiten. Ik dacht toen, het zal toch zo’n vaart niet lopen! Wel dus !?

Hoe moet de boer zich voelen waar ze nu de stal bezetten. Hoe machteloos zal hij zich voelen? Niet kunnen zorgen voor je eigen beesten, is voor ons niet te bevatten, hoe dat zal voelen. Tijdens het avondeten was dit dan ook het onderwerp van gesprek, wat zouden wij doen? Je snapt met 3 zoons aan tafel was het cowboygehalte erg hoog. Maar serieus we moeten er niet aan denken.

Ondertussen probeert de politie te onderhandelen. Enerzijds snap ik dat, de rust moet voor de dieren zoveel mogelijk bewaard blijven. Anderzijds denk ik, kom op zeg, die mensen overtreden de wet, die moeten gearresteerd worden.

Op het journaal hoor ik net dat boeren massaal achter deze getroffen boer staan. Meerdere van onze collega’s hebben zich verzameld om een tegengeluid te laten horen. Met de trekker zijn ze naar Boxtel gereden, wat hoop ik dat de boer zich gesteund voelt en wat hoop ik dat de mensen die zijn dieren in gevaar brengen, een flinke straf krijgen.

Het laatste nieuws vind je in de onderstaande link. https://www.pigbusiness.nl/artikel/199523-boeren-met-trekkers-onderweg-naar-boxtel-voor-confrontatie-met-dierenactivisten/

Liefs Jacqueline