Overpeinzingen van een boerin

Vanochtend om 5.30 reed ik door ons mooie Midden Delfland. Op de weg was het nog rustig en stil. Onderweg zag ik hier en daar het licht aan, het zijn allemaal boerderijen waar het licht al brandt. Huizen waar mensen wonen, stallen waar dieren staan die verzorgd moeten worden. Huizen waar Liefde woont, voor het gezin, voor het bedrijf.
Ik vraag me af hoe lang het licht nog aan blijft in die huizen. Hoe lang kunnen we ons hoofd nog boven water houden?

Ik vraag me af, zou men in Den Haag vergeten zijn waar hun dagelijks brood vandaan komt? Zouden zijn zich realiseren hoe machteloos ik mij weer voel als boerin? Hoe we in de afgelopen jaren afscheid namen van koeien, die door de wet en regelgeving moesten vertrekken van ons bedrijf. Zou men begrijpen dat de ontwikkelingen rondom het terugbrengen van de stikstof emissie, mij ’s nachts slapeloze uren oplevert. Ik echt geen flauw idee heb, hoe we nog meer nieuwe regels moeten gaan volgen. Betekend het dat onze koeien nooit meer de wei in mogen? Betekend het dat we geen bestaansrecht meer hebben hier in Nederland? Zou het misschien ook voor ons interessanter zijn, om warm weggesaneerd te worden? En wat zouden we dan gaan doen?

Ik vraag me af, weten ze in Den Haag wel dat er in Duitsland, het land naast het onze weet u wel? Heel andere waardes aangehouden worden dan hier in ons kikkerlandje? Weten ze wel dat die heel andere waardes, veel ruimer zijn? Ik krijg toch sterk de neiging te denken dat men in Den Haag dat niet weet. Want hoe kun je als Europese unie met zoveel verschillende maten meten?
Ik hoor je denken, Jacqueline je kan geen appels met peren vergelijken. Ik weet het, maar Nederland of Duitsland, maakt mijns inziens niet zoveel verschil toch? Ja het land is groter, maar qua welvaart en economie, is het vergelijkbaar.

Ik vraag me dan af, weten ze in Den Haag wel hoeveel banen er rondom de agrarische sector gecreëerd zijn? Ik denk dan aan de melkfabrieken, slachterijen, vervoersbedrijven dierenartsen, loonwerkers en ga zo maar door. Het zijn vast nog veel meer banen die zullen verdwijnen als de agrarische sector warm gesaneerd wordt. Hoe dat er uit gaat zien? We wachten het weer af.

Ik vraag me dan af hè, zou Schiphol ook moeten reduceren? Want zoals ik het zie stoten vliegtuigen veel meer stikstof uit dan dan onze koeien scheetjes laten. Maar ik denk dat Den Haag zich daar niet aan durft te wagen. Want als ze Schiphol gaan belasten met stikstof belasting of iets in die richting, dan rekent Schiphol dat direct weer door aan de reislustige kiezer. En dat kunnen de politieke partijen natuurlijk niet hebben, die paar boeren die maken zich niet dik.

Ik vraag me dan af, kabinet Rutte hoe ziet u de toekomst van Nederland zonder haar boeren? De groene weilanden zonder haar karakteristieke koeien. Ik vraag me af is er nu echt geen andere oplossing te bedenken als weer de agrarische sector op te dragen weer aanpassingen te doen terwijl de stikstof in de afgelopen jaren al enorm gereduceerd is. we net de regels van fosfaat en beetje beginnen te begrijpen?
Maar bovenal vraag ik me af, zou het nu eens mogelijk zijn dat u luistert naar de mensen uit de sector!

Liefs Jacqueline

Duifies duifies

kom eens bij Gerritje, jullie moeten niet vechten om één zo’n erretje ….. Dit weekend zijn m’n ouders er even tussenuit met familie. Al zo lang ik me herinner, weet ik niet beter dan dat mijn vader postduiven heeft voor zijn hobby. Laat hij nu ook Gerrit heten, dit liedje werd dus ook met enige regelmaat gezongen. https://www.youtube.com/watch?v=-nj637EXRlk&t=53s

Als klein meisje hielp ik hem vaak met het verzorgen van de duiven. Ik verschoonde de waterbakken en gaf de duiven eten als pa de hoeveelheid had afgemeten. Mijn favoriete duif was de 020. Een duivin die altijd even kwam kroelen. Op m’n schouder ging ze het hele hok mee door. Toen ik groter werd mocht ik soms mee duiven inkorven. De duiven voor m’n pa in de mand doen en dan naar de vereniging. Daar werden de duiven voorzien van een elastiekje en de duif met dat nummer geregistreerd. Als alle duiven in de manden zaten werden ze opgehaald door de vrachtwagen. Gaaf om te zien vond ik dat, al die manden met duiven. Na het laden van de manden gingen we dan weer naar huis en ik lekker laat naar bed! Op zaterdag begon dan het grote wachten. Hoe laat worden ze gelost. Hoe lang denkt pa dat ze nodig hebben om thuis te komen. Hoeveel afstand, welke wind en snelheid worden zo goed mogelijk ingeschat. De ene keer zijn ze sneller en soms langzamer. Als er genoeg duiven thuis zijn, werd de klok op de vereniging open gemaakt en uitgelezen. Zo wordt bepaald wie de snelste duif van de dag heeft. Mijn vaders humeur was en is nog steeds op zaterdag afhankelijk van de duiven. Bij een goede vlucht schijnt het zonnetje en na een slechte vlucht onweert het nog een poosje door.

Mijn vader heeft inmiddels zijn duivenhok bij ons op de boerderij staan. Iedere dag draaien de duiven hun rondjes over het bedrijf heen. Ik kijk er op dagen als vandaag nog steeds heel graag naar. Ook al ga ik niet meer met hem mee, ik kan af en toe nog even meegenieten van die eerste duif die op ’t hok landt. Dit weekend mag ik zelfs voor z’n soepers zorgen. Vers water en wat eten, meer hoefde niet. Maar kon het vanmiddag toch niet laten, om ze lekker hun rondjes over ons bedrijf te laten vliegen. Best trots, toen ze op mijn fluiten allemaal weer keurig naar binnen kwamen. Ben ik dus niet alleen koeien, maar dit weekend ook nog een beetje duivenmelkster.

Liefs Jacqueline

Onze perenboom

Serieus Jacqueline een blog over een boom? Waarom dan? Vraag je je misschien af. Gewoon omdat ik eens wilde weten of ik een blog kan schrijven over zoiets ‘simpels’ als een boom.
Onze perenboom is een stukje van onze boerderij, maar dan ook echt van ons. Toen we hier kwamen wonen, nu 14 jaar geleden, kregen wij van onze familie een perenboom. Het is een boom waarvan ik inmiddels geen flauw idee meer heb welk ras het is, maar die door de jaren heen flink uit de kluiten is gegroeid.

Ieder jaar weer denk ik, nu ga ik wat met de peren doen, maar eerlijk gezegd moet ik toegeven dat de meeste van die peren op de grond belanden. Ontzettend jammer, maar het ontbreekt me vaak aan tijd om er iets mee te doen.
Tot nu! Dit jaar had ik weer hetzelfde goede voornemen, met het verschil dat ik het dit keer ook daadwerkelijk heb uitgevoerd. Eerst maar eens een maaltje van de boom gehaald om te stoven. Dat was een heel goed idee, heerlijk stoofpeertjes! Wij eten ze het liefst koud, maar er zijn ook veel mensen die ze graag warm eten.

Nu is het zo, dat onze boom zo ontzettend veel peren draagt, dat we dat nooit alleen op kunnen eten. Een lieve collega (nep) boerin bood aan om de peren voor ons te verkopen. Das helemaal mooi! Dus toog ik vol goed moed naar onze boom. Onze boom is volledig biologisch, dus kom je er van alles in tegen. Mooie grote peren, maar ook kromme, lange en heel kleine peren.
Sommige peren zijn al wat aangetast en dus niet geschikt meer voor de verkoop. Andere peren worden bewoond door insecten en blijven dan ook keurig aan de boom hangen. Onder de boom liggen inmiddels rottende peren. Het is super gaaf om te zien dat ook die peren nog heel functioneel zijn voor de insecten en vogels. Zo zien we allerlei verschillende vliegen, maar ook prachtige vlinders en grote eksters de restjes peer verwerken.

Dat plukken van de peren was nog best een uitdaging. Met mijn 1.68 hoog, kom ik uiteraard lang niet bij alle peren. Dus werd een trap gepakt om mijn bescheiden lengte wat te verlengen. Nu ben ik geen heel grote held op de trap, maar vooruit, die peren moesten van de boom. Dan volgt echter de vraag, hoe krijg ik die peren weer netjes beneden zonder voor iedere twee peren de trap op en af te moeten. Gooien met peren is uiteraard geen optie. Daar was gelukkig een oplossing voor. Manlief en ikzelf dragen tijdens het werken vaak hoodies met zo’n zak op de buik. Dus trui aan en trap op, peren in de zak en weer naar beneden als de zak vol was. Bij elkaar hadden we zo’n 20 kilo stoofpeertjes, die mijn lieve collega voor ons verkocht. Super leuk dat ik dezelfde avond al een berichtje kreeg van een mevrouw die onze peertjes op het bord had gehad. Ja gehad, want ze waren dezelfde dag schoon op gegaan. Nu hangen alleen in de hoogste regionen nog peren, die hoop ik vanmiddag met wat klauterpraktijken van onze zoon ook nog uit de boom te krijgen. Dan eten we morgen nog lekker een keertje stoofpeertjes.

Zo zie je, ik klets een blog vol over een boom 🤣
Liefs Jacqueline