Dit blog zit al weken in mijn figuurlijke pen, maar het lukt me steeds niet om er een goede vorm aan te geven. Bij deze mijn uiteindelijke poging om jullie een idee te geven, wat het stikstofverhaal met mij als boerin doet. In de afgelopen weken stond ik met veel van mijn collega’s op het Malieveld in Den Haag en riep de media beide keren dat de sfeer grimmig was en de boeren boos. Ik ervaarde dat beide keren anders, ik voelde saamhorigheid, verbondenheid en een enorme wil om op te komen voor onze bedrijven. Ons levenswerk, ons verleden en onze toekomst.
We stonden daar als complete sector. Varkens, kippen, koeienboer. Gangbaar, biologisch, dynamische boer. Onze bedrijven worden door de overheid weer aangewezen als schuldige voor een probleem dat niet alleen door ons wordt veroorzaakt. Als het al een probleem is?
Doet de achteruitgang van de natuur mij dan niets, vraag je je misschien af? Nu juist daarom dit blog. Ik wil graag mijn kijk op de natuur met jullie delen.
Natuur is er in mijn beleving in veel verschillende vormen en maten. Ik kan eindeloos genieten van het strand en de zee, maar wandel ook heel graag door het bos, zeker in de herfst vind ik het daar prachtig. Dan is er ook nog de Veluwe, in de maand augustus op haar mooist in mijn beleving, de heide in bloei paars tot aan de horizon. Fantastisch om daar af en toe te gaan wandelen.
De uitgestrektheid van de weilanden kan mij eindeloos bekoren. Als boerin is dat voor mij de ultieme vorm van natuur. Het weidse uitzicht, met onze koeien daarin getekend aan de horizon, is het allermooiste dat er is.
Naar mijn mening allemaal natuur!
Maar hoe zit dat nu eigenlijk in ons kikkerlandje? Als we heel ver terug in de tijd gaan, zien we dat Nederland onder water ligt. Wij als mensen legden dijken aan om het land in te polderen en het zo te kunnen gebruiken voor allerlei doeleinden. We bouwden huizen, verbouwden groente en fruit, legden natuur aan, ja je leest het goed we leggen natuur aan!
En daar ligt voor mij dan ook gelijk het grootste issue. Natuur in Nederland is niet echt! Natuur in Nederland is gemaakt door mensen en dat is zo hier en daar prima gelukt. We hebben tenslotte prachtige plekken waar we eindeloos kunnen wandelen, fotograferen, recreëren, varen en noem het maar op.
Maar natuur is ook iets dat door de eeuwen heen steeds weer veranderd. En die verandering die zien we mede door alle metingen en observaties steeds meer en meer gebeuren. Er komt meer groen, is het verwijt, op de zandgronden. Tenminste dat is wat ik er uit begrijp. Maar wat is er dan mis met meer groen? Waarom accepteren we als mensen niet dat natuur veranderd? We hadden ooit een steentijd en een ijstijd. Misschien is het dan nu wel eens tijd voor een groene tijd?
Allemaal dingen die door mijn hoofd spoken en me bezig houden. Ik heb op al die vragen en gedachtekronkels geen kant en klaar antwoord.
Ik probeer het voor mezelf duidelijk te krijgen wat dat teveel aan stikstof nu voor probleem oplevert, maar ik kan het niet vinden. Ik heb in ieder geval nog geen duidelijk verhaal kunnen vinden, dat niet gekleurd wordt door meningen, aannames en bevindingen. Wat ik wel begrijp is dat stikstof voor ons als mensen geen kwaad kan. We stoten het zelf tenslotte ook uit. Althans ik wel, het lucht namelijk enorm op om af en toe even een flinke scheet te laten, toch?
Kortom het is en blijft een lastig probleem, of toch niet? Want zouden ze in China, Rusland, Afrika en ga zo maar door, zich een seconde druk maken om de stikstof uitstoot in hun land? Of zouden mensen in Afrika zich veel meer zorgen maken om het eten dat zij niet hebben. Het blijft me verbazen dat we in Nederland ons enorm druk kunnen maken over issues die er in mijn beleving niet toe doen. We wonen in een land waar het ons aan niets ontbreekt. We hebben hier werkelijk alles wat ons hartje begeerd. Misschien kunnen we de stikstof exporteren naar Afrika, dan gaat er daar meer groen groeien en zijn ook die mensen voorzien van één van de eerste levensbehoefte, eten.
Ik begrijp dat niet iedereen die mijn blog leest het met me eens zal zijn en dat hoeft ook niet. Ik schrijf mijn blogs vooral om jullie een kijkje in ons bestaan te geven. Een kijkje in de boerenkeuken, waar wij ons uiterste best doen om een prachtig mooi glas melk voor u te produceren. Een glas melk waarvan wij kunnen en durven zeggen, het is met liefde voor u gemaakt. En ja dat gaat momenteel gepaard met (stik)stof tot nadenken 😉
Liefs Jacqueline
Boerin in Midden Delfland 